Marie-Flore, protégé van Julien Doré, schakelt een versnelling hoger. Op haar nieuwe materiaal verscherpt ze de songwriter, ruilt ze klassiekere Franse geluiden in voor een Angelsaksischere sound en vindt ze een punch die van alles wat ze doet een gigantische hit maakt.

Nummers als QCC en Tout Ou Rien klinken larger-than-life en barsten van de emotie. Het zijn stralende synthpopbommetjes waar de Franse hitparade op een gegeven moment wel voor moet zwichten, songs die meer verdienen dan een plekje in het voorprogramma van Peter Doherty of Baxter Dury. In de Rotonde stelt de Française haar debuutalbum Braquage voor, ongetwijfeld een werk met nog meer van die poëtische en verleidelijke bangers die zichzelf pas na enkele luisterbeurten prijsgeven als oorwurmen.