Op 28 september 2017 heeft de Ambassadrice van Frankrijk in België, mevrouw Claude-France Arnould, de versierselen van Ridder van de Orde van Kunsten en Letteren aan de heer Frédéric François overhandigd. De ceremonie vond plaats in de Residentie van Frankrijk.

Francesco Barracato, beter bekend als Frédéric François, werd op 3 juni 1950 in Lercara Friddi ( provincie van Palermo) geboren. Twee jaar later verhuisde zijn familie van Sicilië naar Luik. Zijn vader, die mijnwerker is en gepassioneerd is door muziek, gaf zijn passie door aan zijn zoon en met zijn spaargeld kocht hij voor hem de nodige muziekinstrumenten en geluidsinstallaties.

In 1965 volgde Frédéric François muzieklessen aan het conservatorium van Luik (viool, zang, notenleer, voordracht en fonetiek). In 1966 won hij de Microssilon d’argent (zangwedstrijd op het Festival van Châtelet) en trad hij met kleine groepen op in België en in het Noorden van Frankrijk.

Datzelfde jaar bracht hij zijn eerste 45 toerenplaat, genaamd “Petite fille”, uit onder de naam François Bara. In 1970 volgde dan zijn eerste plaat in Frankrijk onder de naam Frédéric François.

De jaren ‘80 waren voor François een omschakeling, want vanaf dan werkte hij samen met een nieuw platenhuis genaamd Trema. Tijdens dit decennium heeft hij liedjes geschreven die zeker in Frankrijk bekend zijn, zoals “Mon cœur te dit je t’aime”, “Je t’aime à l’italienne”, “Une nuit ne suffit pas” en “Est-ce-que tu es seule ce soir ?”. In de jaren ‘90 werd de samenwerking met Trema stopgezet en stichtte François zijn eigen platenhuis en-label, genaamd MBM Records. In 1993 en 1994 ging hij van start

met de albums “Tzigane” en “Olympia 1994”, gevolgd door een tour in de VS, Zwitserland, Belgie, en de DOM TOM (Franse overzeese gebieden). 

Tijdens het “Concerto Natale in Vaticano” zong hij in het Vaticaan voor Paus Jean-Paul II en voor kinderen van over heel de wereld. 

In 1999 overhandigden Koning Leopold II en Belgisch minister van Cultuur Pierre Hazette hem de versierselen van Ridder van de Orde van Kunsten en Letteren over. 

Vanaf de jaren 2000 voegde een nieuwe tekstdichter, Fred Zeitoun, zich bij François.

Samen schreven ze de melodieën van zijn nieuwste albums: « Un slow pour s’aimer », « Et si l’on parlait d’amour », « Merci la vie », « Chanteur d’amour »,  « Amor Latino » en « Les femmes sont la lumière du monde ». 

François heeft werkte ook samen met Michel Jourdan, de tekstdichter van Mike Brant en Julio Iglesias, Jean Michel Beriat, Michaele, de tekstdichter van Dalida, en Jean Renard, die ook heeft samengewerkt met Sylvie Vartan en de intro van Dallas heeft geschreven.  

Tijdens zijn carrière publiceerde François meerdere boeken waarin tot nu toe nog nooit vrijgegeven foto’s en documenten in staan, zoals: « Les yeux charbon » (1985), « Ma vie » (2000), « Autobiographie d’un Sicilien » (2005), « Une vie d’amour » (2011) en « C’est mon histoire » (2016).

Tijdens het Festival International du Film d’Amour de Mons in 2013 overhandigde de Belgische eerste minister Elio di Rupo hem een “Coeur de Cristal” als teken van dankbaarheid voor zijn “liefdevol” oeuvre.

In 2017 maakt François voor twee onvergetelijke nachten een comeback op de Olympia in Parijs en Vorst Nationaal in Brussel. 

Hij heeft in Frankrijk ongeveer 15 miljoen platen, waarvan 84 gouden, verkocht, wat hem na Salvatore Adamo en Jacques Brel tot 3de meest verkochte Belg in de geschiedenis van de muziek kroont. In totaal heeft hij wereldwijd al meer dan 35 miljoen albums verkocht.

Met deze uitreiking wordt een grensoverschrijdende artiest geëerd die Fransen en Belgen al 44 jaar lang samenbrengt via zijn liefdevolle muziek en zijn zeer populaire concerten.