In een setting die doet denken aan een workshop of een filmstudio stelt Cyril Teste een gesofisticeerde en hybride scenografie voor, die acteren op poëtische wijze vermengt met videoprojecties. Door doeken te gebruiken als dragers voor de beelden, als flitsen uit het leven waarin de toeschouwers kunnen ”ronddwalen”, stelt de enscenering een gedestructureerde, gefragmenteerde en hedendaagse visie samen op La Mouette. Voortgestuwd door drama, liefde, jaloezie en oedipale relaties speurt deze voorstelling naar de emotie op de gezichten, een emotie van een unieke, universele kwaliteit. Vanuit de diepte zien we de ruimtelijke spanning tussen het intieme en het openbare, tussen het reële en het beeld, als schuilplaats, of verlengstuk, van lichamen en verlangens. Omdat we heel dicht bij het leven staan.