Nu lichamen meer en meerde musea innemen, kiest choreograaf en filosoof Noé Soulier voor een omgekeerde beweging: wat als niet de lichamen maar de kunstwerken zich aanpassen aan een nieuwe ruimte? In Performing Art kijk je naar een twintigtal kunstwerken uit de collectie van het Centre Pompidou. Niet al wandelend door een museum, maar vanop je theaterstoel. De acteurs zijn de technici van het museum, die de kunstwerken volgens een vast protocol uitpakken op de scène.

Beïnvloedt het kijken naar de installatie van een kunstwerk de perceptie ervan? Verandert de blik van de toeschouwer handelingen van de technici in een choreografie? Heeft de theatercontext effect op het aura van een kunstwerk? Een mix van media komt aan bod: fotografie, schilderkunst, geluid, video en installaties. Bovendien kiest Soulier voor kunstwerken uit zowel de schone als de toegepaste kunsten om vragen over alledaagse vs. kunst-context op scherp te stellen. In Performing Art tonen de ‘Performing Arts’ zich niet als ‘kunst van de performance’ maar als ‘performance van de kunst’.