Na verschillende werken voor grote groepen, spelend met het overtollige, agitatie en chaos, brengt Boris Charmatz een extreem sobere solo, “een terugkeer naar zichzelf”, gebaseerd op twee intieme ervaringen. De eerste van deze ervaringen is de gewoonte om klassieke muziek te fluiten. De tweede is het gevoel van slaperigheid dat aan de slaap voorafgaat, een toestand tussen waakzaamheid en slaap die loomheid en diepe ontspanning, schokken, reflexmatige bewegingen of het gevoel van plotseling vallen teweeg brengt.

Twee broze gevoelstoestanden, die van de adem van de fluiter en die van de bewuste wil van de slaper. Door de dans op te hangen aan zijn lippen en aan de fragiele en ijle klank die ontstaat, verkent Boris Charmatz het organische karakter van een bewegingsstijl die letterlijk één is met de muziek.

In een luchtbel van gewaarwordingen, besluiteloos, vluchtig en dwalend, levert de choreograaf met SOMNOLE een solo in de vorm van een essay, die lichaams- en geestesgesteldheden wil benaderen, zwevend tussen dagdromen, passiviteit en plotselinge verschijning.