Etna, een eenzaam ronddolende leeftijdsloze vrouw palmt het podium in als een schim, gepijnigd door de brokstukken van haar leven. Ze danst om haar ongelukkig lot te bezweren, om de warmte van het leven nog even te behouden. Ze danst omdat ze onder de lompen het verlangen blijft koesteren te voelen, te zijn en lief te hebben. 
Herinneringen maken haar lichaam rusteloos. Ze ijsbeert door de kronkelingen van haar geheugen en reveleert de doolhoven van een door verlies gekenmerkt leven.

Voor deze eerste solo als choreografe geeft Thi-Maï Nguyen op energieke en gevoelige wijze gestalte aan de flinterdunne grens tussen rede en zinsverbijstering. Haar wemelende innerlijke wereld staat in schril contrast met het hedendaagse isolement. Al dansend brengt ze het koorddansen van onze samenleving in beeld.