In het eerste opus van de cyclus Pièces de vent kijkt de vertolker naar de lucht die ons omgeeft. Hier wordt deze materie, waaraan wij slechts zelden aandacht schenken, een volwaardig kunstvoorwerp, dat de deuren opent naar een poëtische en luchtige verbeelding. De föhn is een krachtige, hete, droge, zuidenwind die de sneeuw laat smelten en waarvan het verzwarende effect op stemming en gedrag is gedocumenteerd door de Ludwig-Maximilians-Universiteit van München. Phia Ménard vertrekt vanuit deze invloed van de materie op onze stemming en creëert een utopie waarin de mens de wind controleert.

Op het toneel, begeleid door de klanken van drie muziekwerken van Claude Debussy – L’après-midi d’un faune, Nocturnes en Dialogue du vent et de la mer – brengt een balletmeester(es), te midden van luchtblazers, een wolk van tot marionetten omgevormde plastic zakken tot leven en laat deze opstijgen, dalen, draaien en wervelen onder invloed van de stromingen van deze onzichtbare draaikolk.

In deze vluchtige parabel zit een gevoelige en kritische dimensie: de gebaren van Phia Ménard gaan over transformatie, ze holt materie en individuen uit. Het ene gebaar volgt het andere op, creëert andere, meer stralende, dansende werelden, waarin het menselijke en het niet-menselijke één worden. Iets hybridiseert hen.

Uiteindelijk nodigt L’après-midi d’un foehn Version 1 ons uit om ons te verwonderen over wat ongrijpbaar en briljant getemd is in een performance en installatie, als waren het stukjes materie. Draait alles in het leven niet om lucht?