Aan een nieuw gebouw kleven nog geen herinneringen. Je ziet het – voor het eerst en het laatst –onbezoedeld en puur. Pas als mensen het in gebruik nemen ontdekken ze wat het gebouw wil, toelaat of verhindert. The Time of Work nodigt een groep kunstenaars uit om dat als eersten te doen.

Als een gebouw in gebruik genomen wordt, is dat de eerste, en enige keer, dat het als een zuiver architectuurobject, in al zijn rijkdom te ontdekken valt. Het draagt nog geen geschiedenis.

De verwachtingen zijn dan hoog gespannen, zeker bij een kunsthal. Wat wordt hier mogelijk? Dat is echter geen zaak van ‘meer vierkante meters’. Een kunsthal is geen pakhuis. Muren met ramen en deuren, maar ook vloeren en plafonds bepalen hoe ‘vierkante meters’ werken. Ze creëren een hiërarchie die dingen toelaat of verhindert, onthult en verhult. Architectuur opent mogelijkheden maar stelt ook grenzen.

Dat is bij uitstek het geval bij dit ontwerp van Francesca Torzo: een verbluffende 3D-puzzel van ruimtes met de meest uiteenlopende vorm, maat en lichtinval. Die puzzel vormt zowel een stad als een begijnhof in miniatuur, en is ook nog eens het introverte spiegelbeeld van Vleugel 58. Veel intenties, nog voor er maar één nagel in de muur geslagen werd.

De Tijd zal die ruimtes vullen met praktijken en kunstwerken. Ze zullen de plek kleuren met ideeën, verlangens en finaal herinneringen. Maar nu worden de mogelijkheden ervan voor het eerst verkend. Dat is een actieve daad. Een ‘performance’. Daarom nodigden we kunstenaars die thuis zijn in dat medium uit om het gebouw te openen. Ze doen dat elk op een andere manier.

Lotte Van den Audenaeren, Radouan Mriziga en Benjamin Verdonck meten zich met de ruimte, letterlijk of figuurlijk. Christoph De Boeck tast de akoestiek ervan af. Lodie Kardouss toont dat het zijn eigen, ingebouwde choreografie heeft.

Het gaat echter niet enkel over wat je direct ervaart. Noé Soulier gaat na hoe de kunstwerken en ruimte elkaar beïnvloeden. Wat doet dat met de waarde van een kunstwerk? Ook voor William Forsythe gaat het over de waarde van een werk. Les gens d’ Uterpan onthullen de conventies die het gebouw omspannen. Anton Parys tenslotte stelt de vraag wat we meenemen van een bezoek aan een tentoonstelling.

Dat laatste is misschien wel de essentie. Geen van deze werken komt tot leven zonder de actieve inzet van de bezoeker. Een kunsthal leeft maar door het actieve engagement, de performance van de bezoeker. Die brengt het gebouw echt tot leven. Welkom.